تألیف یک رمان با زمینه ی پراگماتیسم

پراگماتیسم را شاید بتوان یکی از کاربردی ترین مکاتب فلسفی قرن نوزدهم و حتی مکاتب پیش از آن دانست. این مکتب با تغییر زمینه ی فلسفه از متافیزیک و مطلق گرایی از سویی و نفی برخی جنبه های مکاتب عقل گرا و طبیعت گرای محض از سوی دیگر، به جایگاهی میانه دست یافته و انسان را به عنوان عامل شناخت حقیقت به تجربه و تفکر دعوت می کند. این پایان نامه سعی دارد با بررسی زمینه های اصلی ارزش شناسی، معرفت شناسی، جهان شناسی و انسان شناسی مکتب مذکور در ابتدا و فراهم آوردن نمونه ای داستانی از بستر این اصول در ادامه، متن قابل استناد و استفاده ای را در اختیار دانشجویان و اساتید رشته های فلسفه ، فلسفه ی تعلیم و تربیت و سایر رشته های مرتبط قرار دهد. پژوهشگر با استفاده از روش توصیفی ابتدا اقدام به جمع آوری کتابخانه ای اطلاعات لازم نموده و پس از تجزیه و تحلیل داده ها، اطلاعات به دست آمده در قالب یک طرح داستانی ارائه شده و در پایان این پژوهش، با استفاده از روش تحلیلی، قسمت های مرتبط با هر یک از مفاهیم کلیدی را مشخص نموده و در اختیار خوانندگان قرار داده است. یافته های این پژوهش نشان می دهد که : 1- پراگماتیسم به عنوان یک روش فلسفی ، راه حلی است برای تشخیص حقایق ؛ که به زندگی جهت بخشیده و به انسان کمک می کند تا با اتکا به تلاش خود و بهره گیری از نتایج تجارب فردی و اجتماعی ، زندگی بهتری را برای خویش رقم بزند. 2- حقیقت هر چیز امری نسبی و وابسته به سودمندی آن است. 3- واقعیت امر بیرونی است که انسان آن را درک کرده و با شناختش به حقیقت دست پیدا می کند. 4- نسبیت گرایی یکی از ستون های اصلی فلسفه ی پراگماتیسم است که می توان تمامی اصول مربوط به این فلسفه را با استناد به آن درک کرد، چرا که هیچ چیز مطلقی در جهان- حقیقت، اخلاق ، علم و.... - از دیدگاه مکتب پراگماتیسم وجود ندارد و تغییر مهمترین اصل حاکم بر جهان است. 5- اومانیسم با تمامی اصول و مفاهیم پراگماتیسم درهم آمیخته زیرا انسان خود سازنده ی حقیقت، کنترل کننده ی تغییرات ناگهانی جهان ، عامل درک کننده ی واقعیت و خالق زیبایی و اخلاق است. 6- ارزش اخلاقی در فلسفه ی پراگماتیسم به طور کامل ساخته و پرداخته ی انسان و جوامع انسانی بوده و کشف و شهود در آن راهی ندارد. اخلاقیات و ارزش های اخلاقی نیز مانند سایر مفاهیم پراگماتیسم، از درجه ی بالایی از نسبیت و انعطاف پذیری برخوردار هستند. 7- تجربه ابزار اصلی دانش، شناخت، ادراک و حقیقت سازی انسان است. چرا که نتایج این تجربیات است که به انسان امکان ساخت حقایق گوناگون را می دهد.